بازنده این بازی

من بزدلم همیشه بودم ولی میخواستم با کارهای خرکي پنهانش کنم. مثلا از ارتفاع می‌پریدم از بزرگراه پیاده رد می‌شدم و در تاریکی جلودار میشدم. اما همه‌ی این‌ها منوط به تماشاگر بود. یکی باشد تا بفهمد شجاعانه تصمیم گرفتم. من تنهایی حتی از کافه رفتن هم می‌ترسم. نمی‌دانم همه‌ش برای ترس از تنهایی است یا ترس از مورد تأیید نبودن هم هست. اما چیزی که واضح است این است که به طور افزاینده‌ای من از هر دو می‌ترسم. من از ترس پذیرش شکست، اشتباهم را امتداد می‌دهم.

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها